การค้นพบนี้มีความสำคัญเนื่องจากมีหลักฐานมากมายที่แสดงให้เห็นว่าสุนัขสามารถช่วยเหลือเด็ก ๆ ได้หลายวิธีรวมถึงพัฒนาการทางสังคมการเพิ่มการออกกำลังกายการจัดการความวิตกกังวลหรือเป็นที่มาของความผูกพันเมื่อต้องเผชิญกับการเปลี่ยนแปลงโครงสร้างครอบครัว แต่มีงานวิจัยน้อยมากที่มุ่งเน้นไปที่การรับรู้ของสุนัขและการมีส่วนร่วมทางสังคมกับเด็ก ๆ

“ ข่าวดีก็คือการศึกษานี้ชี้ให้เห็นว่าสุนัขให้ความสนใจอย่างมากกับเด็ก ๆ ที่พวกเขาอาศัยอยู่ด้วย” โมนิกอูเดลล์นักพฤติกรรมสัตว์แห่งรัฐโอเรกอนกล่าว "พวกเขาตอบสนองต่อพวกเขาและในหลาย ๆ กรณีพฤติกรรมที่สอดคล้องกับพวกเขาตัวบ่งชี้ความสัมพันธ์เชิงบวกและรากฐานสำหรับการสร้างความผูกพันที่แข็งแกร่ง

"สิ่งที่น่าสนใจอย่างหนึ่งที่เราสังเกตได้คือสุนัขเข้ากับพฤติกรรมของเด็กน้อยกว่าที่เราเคยเห็นระหว่างสุนัขกับผู้ดูแลผู้ใหญ่ซึ่งชี้ให้เห็นว่าแม้ว่าพวกเขาอาจมองว่าเด็กเป็นเพื่อนร่วมสังคม แต่ก็ยังมีความแตกต่างบางประการที่เราต้องเข้าใจ ดีกว่า”

กระดาษที่ได้รับการตีพิมพ์เมื่อเร็ว ๆ นี้ในวารสารสัตว์ความรู้ความเข้าใจ ผู้เขียนร่วมคือ Shelby Wanser ผู้ช่วยวิจัยของคณะในห้องทดลองของ Udell และ Megan MacDonald รองศาสตราจารย์จากวิทยาลัยสาธารณสุขและวิทยาศาสตร์มนุษย์ของรัฐโอเรกอนซึ่งศึกษาว่าทักษะการเคลื่อนไหวและวิถีชีวิตที่เคลื่อนไหวทางร่างกายช่วยปรับปรุงชีวิตของเด็กที่มีและไม่มี ความพิการ

นักวิจัยได้คัดเลือกเยาวชน 30 คนที่มีอายุระหว่าง 8 ถึง 17 ปีซึ่ง 83% มีความบกพร่องทางพัฒนาการเข้าร่วมการศึกษากับสุนัขในครอบครัวของพวกเขา การทดลองเกิดขึ้นในห้องว่างขนาดใหญ่ เส้นเทปรหัสสีวางอยู่บนพื้นและเด็ก ๆ จะได้รับคำแนะนำเกี่ยวกับวิธีการเดินเส้นอย่างเป็นมาตรฐานกับสุนัขของพวกเขา

นักวิจัยได้บันทึกวิดีโอการทดลองและวิเคราะห์พฤติกรรมโดยพิจารณาจาก 3 สิ่ง ได้แก่ (1) กิจกรรมซิงโครไนซ์ซึ่งหมายถึงระยะเวลาที่สุนัขและเด็กเคลื่อนไหวหรือหยุดนิ่งในเวลาเดียวกัน (2) ความใกล้ชิดหรือระยะเวลาที่สุนัขและเด็กอยู่ห่างกันไม่เกิน 1 เมตร และ (3) การวางแนวระยะเวลาที่สุนัขอยู่ในทิศทางเดียวกับเด็ก

พวกเขาพบว่าสุนัขมีการประสานพฤติกรรมกับเด็กในอัตราที่สูงกว่าที่คาดไว้โดยบังเอิญสำหรับทั้งสามตัวแปร ในระหว่างการประเมินพวกเขาพบว่า:

• Active synchrony เฉลี่ย 60.2% ของเวลา ยิ่งไปกว่านั้นสุนัขมีการเคลื่อนไหวโดยเฉลี่ย 73.1% ของเวลาที่เด็ก ๆ เคลื่อนไหวและอยู่นิ่งโดยเฉลี่ย 41.2% ของเวลาที่เด็ก ๆ อยู่กับที่
• ระยะห่างจากกันไม่เกิน 1 เมตรโดยเฉลี่ย 27.1% ของเวลา
• วางแนวไปในทิศทางเดียวกันโดยเฉลี่ย 33.5% ของเวลา

ในขณะที่การซิงโครไนซ์สุนัขเด็กเกิดขึ้นบ่อยกว่าสิ่งที่คาดหวังโดยบังเอิญเปอร์เซ็นต์เหล่านี้ล้วนต่ำกว่าที่นักวิจัยคนอื่น ๆ พบเมื่อศึกษาปฏิสัมพันธ์ระหว่างสุนัขกับผู้ใหญ่ในบ้าน การศึกษาเหล่านั้นพบว่า "แอคทีฟซิงโครไนซ์" 81.8% ของเวลา แต่ที่ 49.1% กับสุนัขที่พักพิง พวกเขาพบ "ความใกล้ชิด" 72.9% ของเวลาและ 39.7% กับสุนัขที่พักพิง ก่อนหน้านี้ไม่มีการศึกษาเกี่ยวกับการซิงโครไนซ์พฤติกรรมสุนัขกับมนุษย์ได้ประเมินการวางแนวของร่างกาย

นักวิจัยของรัฐโอเรกอนกำลังทำการวิจัยเพิ่มเติมเพื่อทำความเข้าใจปัจจัยที่ทำให้เกิดความแตกต่างในระดับของซิงโครไนซ์และด้านอื่น ๆ ของคุณภาพความผูกพันระหว่างสุนัขและเด็กเมื่อเทียบกับสุนัขและผู้ใหญ่รวมถึงการมีส่วนร่วมในการช่วยเหลือสัตว์และการเพิ่มความรับผิดชอบของเด็กที่มีต่อสุนัข การดูแล

ในขณะที่การวิจัยพบว่าสุนัขสามารถส่งผลกระทบเชิงบวกมากมายต่อชีวิตของเด็ก แต่ก็มีความเสี่ยงที่เกี่ยวข้องกับความสัมพันธ์ระหว่างสุนัขกับลูกด้วยเช่นกัน ตัวอย่างเช่นการศึกษาอื่น ๆ พบว่าสุนัขมีแนวโน้มที่จะกัดเด็กมากกว่าผู้ใหญ่

“ เรายังมีอะไรอีกมากที่ต้องเรียนรู้เกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างสุนัขกับเด็ก” อูเดลล์กล่าว "เราหวังว่างานวิจัยนี้จะสามารถบอกวิธีที่ดีที่สุดในการกำหนดผลลัพธ์เชิงบวกและลดความเสี่ยงโดยการช่วยให้เด็ก ๆ มีปฏิสัมพันธ์กับสุนัขในลักษณะที่ปรับปรุงความสัมพันธ์และในที่สุดสวัสดิภาพของทั้งสองคน"

จากการศึกษานี้ Udell ยังเสนอประเด็นสำคัญสำหรับครอบครัวที่มีเด็กและสุนัข

“ สิ่งที่เราพบคือเด็ก ๆ สามารถฝึกสุนัขได้มากและสุนัขก็ให้ความสนใจกับเด็ก ๆ และสามารถเรียนรู้จากพวกมันได้” เธอกล่าว "บางครั้งเราให้เครดิตเด็กและสุนัขไม่เพียงพอการวิจัยของเราชี้ให้เห็นว่าด้วยคำแนะนำบางประการเราสามารถมอบประสบการณ์การเรียนรู้ที่สำคัญและเป็นบวกให้กับเด็ก ๆ และสุนัขของเราได้ตั้งแต่อายุยังน้อยซึ่งเป็นสิ่งที่สามารถสร้างโลกแห่งความแตกต่างให้กับ ชีวิตของทั้งคู่”